شعر اهدایی از وبلاگ خاطرات کهنه

دل من یه روز به دریا زد و رفت
دل من یه روز به دریا زد و رفت

پشت پا به رسم دنیا زد و رفت

زنده ها خیلی بهش کهنه بودن

خودشو تو مرده ها جا زدو رفت

هوای تازه می خواست

ولی آخرش تو غبارا زد و رفت

یه دفعه بچه شد و تنگ غروب

سنگ توی شیشه ی فردا زد و رفت

حیوونی تازگی آدم شده بود

به سرش هوای حوا زد و رفت 

باتشکر از افسانه