ستارهاییم کو؟(اولین خزعبلات مغزم)

بیرون نشسته  ومات ومبهوت به آسمان خیره شده بودم .در زمان کودکی ام چند ستاره درآسمان داشتم به دنبال آنها گشتم مدتی زیادی است که انها را ندیدم.   

نگاه کردم .ولی گرد وخاک اجنبی که مدتی است در شهرم حکمرانی می کند اجازه نداد که ستارهایم را ببینم . 

پس ناامید نشدم وبا دقت بیش تری به دنبال انها گشتم ولی هر چه می گشتم چیزی نمی یافتم کسی توان مقابل با گرد وخاک را نداشت و انهایی که توان داشتند نمی خواستند . 

 همانند بزرگان ژست گرفتم وبه تفکر پرداختم .آری این بار نتیجه داد .ناگهان جرقه ای دکل گاز مغزم را آتش زد وهمانند دکل های نفتی شهرم روشن شد . 

اگر نمی توان ستارگان را در بیرون دید باید در درونم به دنبال آنها بگردم .آری در درونم  

مثلا مغزم خواست بگه : 

اگر نمی توان از راههای معمول بر مشکلات غلبه کرد وراه بسته شد باید از راههای مشابه رفت وراهی پیدا کرد .نباید با مشکلات زیاد درگیر شد بعضی وقتها باید آنها را باید دور زد 

تکمیل عرایض با دو سخن: 

توماس ادیسون

من نمی‌گویم که ١٠٠٠ شکست خورده‌ام. من می‌گویم فهمیده‌ام ١٠٠٠ راه وجود دارد که می‌تواند باعث شکست شود.